VIVAHA....MARRIAGE ..

Our tradition has wonderful psychological and scientific values which the new generation has forgotten....merely all the marriages has be come BHANTA SAMIYOO....!




.Vivāha -marriage. This Sanskar (Sanskaaram, Sanskaar) is the entry into the second Ashram (Stages) .

The first important day of our life is the birth day of our Body. In this first stage of life, the Brahmacharya, we matured the physical body. Next the second most important day is the wedding day, the second stage of life to mature our Mind, the Graha Ashram. We understand that the purpose of marriage is to mature the mind by expanding our heart space to another person and share the easy and hard lessons of life.
Many weddings are done in presence of a huge gathering with all rituals, while others are simple without any ritual involving only the couple. However not all weddings are successful either because the couple cannot cope up with each other or caused by the interference of the in-laws.
Are these traditional wedding rituals a waste of time and money and meaningful for modern couples? Ancient wise people understood that the laws that govern the cosmos if reflected in our life will help us to solve problems that one will encounter in a married life. The Vedic system recognizes that in Cosmos, the Energy undergoes change within itself during the creation of the suns, planets and life on Earth. This aspect in seen in the Female body referring her to Sakthi. The Male is the unchanging phenomenon which initiate’s creation but remain the same in all creation.
As is the gigantic Universe, so is our Human Body (Yatha Pindae Thathae Brahmandae): In the Indian tradition, through the wedding rituals, the couple for the first time experience invoking the divinity as God and Goddess. To invoke divinity within us means, to identify (realize) the Cosmic principle of changing Sakthi and unchanging Shiva within us. The bride and the groom are also seen as Lord Vishnu and Lakshmi. Lakshmi and Vishnu represent the changing wealth Energy and the unchanging Intelligential factor both in the cosmos and also within ourselves. Married life is a journey to self realize that our real nature is not the mortal body but an miniature of the infinite Cosmic Energy. In the wedding, this ancient Indian Scientific concept is hammered through rituals. The father or the brother of bride, washes the groom’s feet to acknowledge the Cosmic “Maleness” within him.
After Vaak Daanam (commitment through word) between the elders to guide the couples for a successful married life. The younger generation also honors the experiential marital wisdom of the elders by giving the elders to lead the wedding process. We seek the blessings of our parents and you elders by touching the feet, symbolizing the fact that we want to follow their foot steps of a successful journey together.

Kanya Daanam is done, where the father places the bride’s hand on the groom hand as an act of seeking the commitment to reflect Cosmic order (Dharma) in the married life. Problems in married life is due to lack of understanding and incorporating the Cosmic pattern in our life.
A ritualistic Mangala Snaanam or sacred bath with turmeric and sandal wood paste symbolizing purification of thoughts , which means to give up all our pre-conceived notions of our individuality and learn to accommodate another person’s view into our life. Symbolizing this the bride and groom wear new wedding clothes.
Maangalya dhaaranam is tying the Mangala Sutram around the neck of the bride by the groom. Sutra means “Truth” and Mangala means promising success. So Mangala-Sutram or Thaali is an assurance given that the married life promises success in knowing the Truth of life. The thread means to focus or tie the mind onto the Truth.

Mâangalyam tantunânena mama jîvanahetunâ |
kantheh badhnami subhage! sañjîva śaradah śatam ||
This is a sacred thread. This is essential for my long life. I tie this around your neck, O maiden having many auspicious attributes! May you live happily for a hundred years (with me).


In Paani Graham ritual, the groom lowers his right palm and encloses it over the right hand of the bride. This again is the trust of holding each other with unconditional love in a journey onwards. "Un-Conditional" means love born out of performing one’s duties more than the physical liking to the person. In this regards it doesn’t matter, if the couple know each other before marriage or is an arranged marriage. Strengthening un-conditional love (duty bound love) more than the business mode emotional expectation is the key success to married life. Sit and discuss, not emotionally to justify one acts and pinpoint or blame others faults. But hold on to intelligence to be aware of your duties of married life. The concept of acceptance, that is accepting the other person as he or she is and helping that individual to rise from the limitations is the foremost duty to be performed in marriage life by both the partners. Only when the mind has to the attitude of acceptance, the emotional Ego becomes less powerful and then gives way to intellect to strengthen the relationship. By constantly giving more importance to intelligence (duties as a husband and wife), one becomes aware of the Higher Cosmic Self.
Walking seven steps (Sapta padi) psychologically gives a friendship feeling. Instead of being bosses, both should be like friends, sharing the relationship with an open heart. During this ritual, the groom walks with the bride holding hands to the right side of the sacred fire. Knowledge purifies like Fire and so Circambulating fire symbolizes a knowledge-centered and driven married life. Both should be aware of the “Freedom” experienced in married life. Freedom does not mean to do whatever to satisfy the emotional urges of the individual but attain emotional independence. Emotional catering and appreciating everytime would be a torture for the other person, spoiling the relationship. Appreciation should be natural and not a conditional requirement and should not be a driving force to perform duties. If a couple achieve this emotional independence and freedom, the unconditional Love of "Radha and Krishna" blossoms.
Traditionally , stepping on a grinding stone, married men wear “Metti” a metallic ring on the toe ring to remind him to walking undeviated path in the married life. He takes the lead of being the model for the family to follow. The groom then points to the sky, the unmoving (unchanging) reference Pole star, the destination of their married life.
Graha Prevesam: This ceremony relates to the journey of the wife and husband to their “Home”. The real home of all of us is the very “Source” (Consciousness) , our real Self. This Journey to the Source is the very purpose of all of us and married life facilitates the process. Both of them enter the house with a lamp signifying knowledge to show the right path.
Final marriage Ritual: From the moment of marriage, both Husband and Wife should live as God and Goddess (Cosmic order). The last ritual is in the private moment of first night. The Husband should prostrate at the feet of Wife to shed his Ego and surrender to the goal of attaining unconditional happiness or bliss with her. The wife also should do the same ritualistic prostration to the Husband's feet with the same understanding. This is the ideal way to start the married life.
Marital Love-making and Love: Sexual act in non-marital relations is only for pleasure seeking at the body level. Here there is no place for emotional mind, hence it is prostitutional . In the next level of emotional love making, it is an expression of love. Then couple make sex not for body pleasure or to show emotion but to bear a child. this sex is at the logic or intelligence level. The fourth state is the sexual act for transcending to the Awareness state. This is the essence of "Kama-Shastra" .
Vaana-Prastham: Most important is to transit from the Second stage of life to the third stage of Vaana-Prastha. This is the stage of implementing the knowledge without being emotionally attached like a Professional doctor or judge. In Vaanaprastham, parents should give incharge to the newly married couple and stay in the background to share and guide through their wisdom and not emotionally attached to the mistakes the younger generation makes in the maturing process. Modern days there is so much of friction between the parents and younger generation because the parents do not proceed from the Graha Ashram to Vanaprastham. If not they will remain unripe sour fruits finding way to old-age homes. Younger generation also should self-correct the ignorant mistakes made by elders.


Why ring worn in ring finger? Earlier, we have explained about Chin Mudra , where the ring finger represents the mind. Marriage is the joining of two minds and so symbolized by ringing the minds. At the End of marriage, the Bridge groom applies thilak to the Bride only using the thumb , because thumb represents "Brahman" the Consciousness. Usually we do not apply tilak to us or others through the fore-finger because it represent "I"-ness or Ego. We use the ring finger as as a symbol of emotional love.

Knowing the meaning as well as awareness of the wedding rituals, will bring happiness in the married life.

Pitru Bali Darpanam - Offering Ancestoral feast {முன்னோர்கள் வழிப்பாடு}

This is yet another method, typically used in south India



Things needed:

Black sesame seeds
Cooked Rice
Yogurt
Yellow Flowers
Sandal wood paste
Kusha Grass {தர்ப்பை புல்}
Kindi {சிறிய நீர் குடம்} – a vessel for holding water (can use a regular glass of water if kindi is not available)




Start by praying to

Lord Ganesha
Ashwini Devatas
Maha Vishnu


And then Ancestors (Pitru) – 40 generations back, both maternal, paternal side and local souls.

May the kind Self may grant permission for us to submit the feast and for accepting that we may be blessed and make us happy. May we be blessed to submit the feast periodically. Meditate for a few seconds on



Lord Ganesha
Maha Vishnu
Ashwini Devatas
Pitru (Ancestors)


Take kindi and sprinkle water to wash hands and sprinkle on the body with the feeling of purifying the soul and body. Take Kusha grass ring (dried), purify by sprinkling water and wear it on the right hand’s ring finger. Take a small amount of Black Sesame seeds, flowers and Sandal-wood paste and meditating (few seconds) the Ancestors of forty generations submit in the water containing kindi.
Close both the openings of the kindi. Lift three times the kindi up and down in the air, Pour water from the Kindi on the ground with a concept to purify the Earth. Place a piece of Banana Leaf on the ground. Then place the Kusha grass on it. Now place one handful of cooked rice on the Kusha grass. Feel every time that we are offering this to the Ancestors.Pour some yogurt over the rice. Mix yogurt and rice. Take it in the right hand and keep it close to the heart and pray 40 generations of ancestors. Place it on the garbha grass. This is called as pindam.


Take a little sesame seeds in the hands and add water from kindi and raise the hands up and down three times and then allow it to be poured over the rice.Take a few flowers in the hands and add water from kindi and raise the hands up and down three times and then allow it to be poured over the rice(pindam). Take a little sandal wood paste in the hands and add water from kindi and raise the hands up and down three times and then allow it to be poured over the pindam.



Take the pindam along with the banana leaf, grabha grass in the left hand and the kindi in the right hand. Three times pour water in a circle on the gorund. Place the pindam (rice) in the center of the circle. Take the banana leaf and tear it into tow halves and place it on the two sides of the pindam and untie the grass ring and place it on the top of the pindam and pour water from kindi to wash the hands (outside the pindam).



Take some water in both hands and throw the water upwards to the above space, three times. On the third time, with water, clap the hands three times.


Go and take bath in shower along with the dress in the shower. Change new dress.


Read with Guru –navagraha mantra or Bhagavad or Vishnu Kavacha.


Eat cake made out of rice powder fermented with coconut water. Do this every month, the morning of Amavasi day (the previous morning of new moon day).


On the previous day of this event, it is good to avoid non-veg foods. Eat rice made foods only once a time. In the dinner, eat fruits and foods made of wheat.

சூக்பி ஞானிகளும் சித்தர்களும்.....

சித்தர் என்றால் 'கைகூடுகை பெற்றவர்கள்.' 'கைகூடுகை' என்பது 'அறிவின் தெளிவு.' மனத்தின் நான்கு வடிவங்களுள் ஒன்றான 'சித்தம்' என்பது பெரும்பாலானவர்களுக்குச் செயலற்ற நிலையில்(inert) இருக்கும். அதைச் செயற்படுத்தக் கூடியவர்கள் சித்தர்கள். மனத்தின் வடிவங்கள் - மனம்(conscious), புத்தி(subconscious), சித்தம்(unconscious), அகங்காரம்(ego) என்ற நான்கு. சித்தம் என்பது மனத்தின் நான்கு வடிவங்களுள் மூன்றாவது. சித்தத்துக்கு, 'முடிவான மனக்கொள்கை,' 'மூலப்பகுதி' என்றும் பொருள் உண்டு. சிவாகமத்துள் ஒன்றனுக்கும் மரங்களுள் முருங்கைமரத்துக்கும் சித்தம் என்று பெயர். அணியமாக/திண்ணமாக/ஆயத்தமாக உள்ளதற்கும் 'சித்தம்' என்பார்கள்.


'சித்தன்' என்ற சொல் முருகக் கடவுளையும் அருக தேவனையும் சிவபெருமானையும் வைரவனையும் வியாழனையும் குறிக்கும். மரங்களுள் இலவமரத்தைச் 'சித்தன்' என்பார்கள். காந்தக் கல்லுக்கும் அதே பெயருண்டு. 'சித்தாதிகள்' என்ற சொல்தான், இரசவாதம் முதலான அரிய வித்தைகள் கைவரப்பெற்ற யோகிகளைச் சுட்டும்.


திருமூலர் 'முக்கரணம்' பற்றிக் கூறிய பாடல்களுக்கான உரைகளை வைத்துக்கொண்டு 'சித்தர்' என்பவர் யார் என்பதைக் குறித்துத் திருமூலர் விளக்குவதாகக் கூறி, தாங்களே விளக்கினர் சிலர். சட்டைமுனி நாயனாரின் ஞானப்பாடல்களில் சித்தர் குறித்த விளக்கம் உண்டு. இன்னும் அகத்தியர், கருவூரார் இராமதேவர்,வால்மீகர்,காகபுசுண்டர் முதலானோர் சித்தரை அடையாளப்படுத்தியுள்ளார்கள். சித்தமெனும் சிந்தையில் தெளிவு கொண்டவனே சித்தன்('சூத்திரஞானம்' தொடக்கப் பாடல்கள்) என்ற வால்மீகர் கருத்து இவற்றுள் தெளிவாக நாம் அறியுமாறு உள்ளது.


'கைகூடுகை' என்னும் அறிவின் தெளிவு என்பதில் அறிவில் விளக்கம், துலக்கம், மன அமைவு, நற்காட்சி, ஆராய்ச்சி என்ற ஐந்து தன்மைகள் உள்ளன. 'சித்து' என்ற சொல்லுக்கு "அறிவுடையது" என்ற பொருளையும் 'அசித்து' என்பதற்கு "அறிவில்லாதது" என்ற பொருளையும் சிவஞானசித்தியார் சுபக்கம்(பாடல் எண் 159இல் வரும் 'சித்தசித்து' என்ற சொல்லால்) சுட்டுகிறது. ("சித்தினை அசித்துடன் இணைத்தாய்!" - பாரதி, தோத்திரப் பாடல்கள்; எண்:36) 'சித்தி' என்ற சொல்லுக்கு, கைகூடுகை, வீடுபேறு முதலான பதினைந்து பொருள்கள் உள்ளன.(Madras University Tamil Lexicon III:I. ப.1412) ஒன்றை நினைக்கிறோம். அது கைகூடுவதில்லை. அழுந்த நினைப்பது கைகூடினால் அது 'சித்தி' எனப்படும். "ஸித்' என்ற வடமொழி வேர்ச்சொல்லே 'ஸிது' என்றாகி 'ஸித்த' என்னும் சொல்லாகியது" என்பது(முனைவர் க. இளமதி சானகிராமன், சித்தர்களும் சமூகப் பார்வையும், புதுச்சேரி, 1990. ப.1) இதற்குப் பொருந்தாது. ஆனால் "தாங்கள் ஆணையிடுங்கள்; நிறைவேற்ற நான் சித்தமாக இருக்கிறேன்" என்பதற்கும் "தங்கள் சித்தம் என் பாக்கியம்!" என்பதற்கும் பொருந்தும். 'சித்தித்தல்' என்ற சொல்லுக்கு 'கைவரப்பெறுகை/ கைவரப்பெறுதல்' என்று பொருள். இது எப்படியென்றால், 'அன்னம்' என்ற சொல் பறவையை உணர்த்தும்பொழுது தமிழாகவும் உணவை உணர்த்தும்பொழுது சமற்கிருதமாகவும் ஆவது போலவும்; 'நாகம்' என்ற சொல் மலையை உணர்த்தும்பொழுது சமற்கிருதமாகவும் பாம்பை உணர்த்தும்பொழுது தமிழாகவும் இருப்பது போலவும் ஆகும். மரங்களுள் எட்டிமரத்துக்கும் மூலிகைச் செடிகளுள் 'நிலப்பனை'க்கும் கீரைகளுள் பொன்னாங்காணிக்கும் தூய்மையாக்கும் மருந்துகளுள் சவர்க்காரம்/சலவைக்கட்டி என்று பொருள்படுகின்ற வழலைக்கும் 'சித்தி' என்ற பெயர் உண்டு.(புண்ணிலிருந்து வடியும் நீர், பாம்பு வகையில் ஒன்று, உப்பு வகையில் ஒன்று, கோழை/சிலேத்துமம் - என்பவை 'வழலை'க்கு ஏனைய பொருள்கள்)


சூஃபியர் என்ற சொல், 'சூஃபி' என்ற அரபுச் சொல்லின் ஆக்கம். அரபுமொழியில் ‘சூஃப்’ என்ற சொல் கம்பளி(wool)யைக் குறிக்கும். பின்னர் அச்சொல்லே ‘கம்பளியை உடையவன்’ (a man of wool) என்ற பொருள் குறிக்கும் ‘சூஃபி’ என்னும் சொல்லை அரபுமொழி இலக்கியத்துக்குத் தந்தது. படிப்படியாக, பாரசீகத்தில் முஸ்லிம் மெய்ப்பொருளியலும் ஆன்மிக மறையியலும் இணைந்தவொரு முறையைப் பின்பற்றுகின்ற ஒருவரை அச்சொல் குறிக்கலானது. தமிழைத் தாய்மொழியாகக் கொண்ட சூஃபிய மெய்யுணர்வாளர்களில் பீருமுகம்மது வாவா என்று நெல்லை மக்களால் அன்புடன் அழைக்கப்பெறும் பீர்முஹம்மத் அப்பா(ரலி) முதலாமவர். (கன்னியாகுமரி மாவட்டத்திலுள்ள தக்கலையில் அவருடைய அடக்கத்தலம் உள்ளது.) "பீர்முஹம்மத் அப்பா(ரலி) அவர்களே [தமிழ் சூபித்துவ] ஞானப் பாடல் வரிசையில் முதலாமவராக விளங்குகிறார்கள்" என்று தேசமானிய டாக்டர் ஏ.எம்.முஹம்மத் சஹாப்தீன் தன் ஆய்வில் கூறியுள்ளார்.


'அட்டமாசித்தி' எனப்படும் சித்திகள் அணிமா, மகிமா, கரிமா, இலகிமா, பிராத்தி, பிராகாமியம், ஈசத்துவம், வசித்துவம் என்பன. 'அட்டமாசித்தி'யைத் தூயதமிழில் 'எண்மாப் பேறுகள்' என்றும் அவற்றை நுண்மை, பருமை, மென்மை, விண்டன்மை, விரும்பியதெய்தல், தன்வயமாக்கல், நிறைவுண்மை, ஆட்சியனாதல் எனவும் மொழிவர். அணிமாவுக்கு பிருகி முனிவர் வண்டு வடிவம் எடுத்ததையும்; மகிமாவுக்குத் திருமால் வாமனராக வந்து நெடிய தோற்றம் கொண்டதையும்; இலகிமாவுக்கு அப்பர் என்ற திருநாவுக்கரசரைக் கல்லில் கட்டிக் கடலில் இட்டபொழுது கல் மிதந்ததையும்; கரிமாவுக்குச் சிபி, புறாவின் எடைக்குத் தானே அமர்ந்ததையும்; பிராத்திக்கு இராவணன், சூரபதுமன் ஆகியோர் எவ்வுலகத்தும் எவ்விடத்தும் தடையின்றிச் சஞ்சரித்ததையும்; பிராகாமியத்துக்கு மூலன் உடம்பில் நுழைந்து திருமூலராய் எழுந்த யோகியையும்; ஈசத்துவத்துக்கு ஞானசம்பந்தர், சுந்தரர், வள்ளலார் வாழ்வில் நடந்த நிகழ்ச்சிகளயும்; வசித்துவத்துக்கு, சுந்தரருக்காக இறைவன் தூது சென்றதையும் சான்று காட்டினார் முனைவர் இரா.மாணிக்கவாசகம்.(சித்தர்கள் பரிபாஷை அகராதி, 1982.பக்:188-189.)



'கைகூடுகை' என்பதற்கு, பொதுவான மாந்தருக்குக் கிடைக்காத அரிய பேறு என்ற பொருளையே பொதுமக்கள் எப்பொழுதும் கற்பித்து வருகிறார்கள். மாந்தருக்கு இயல்பானவற்றில் உள்ள நாட்டத்தைவிடவும் இயல்புக்கு மீறியவற்றில் நாட்டம் மிகுதி. அதனால்தான் தமிழ்ச்சித்தர்களுக்கு எண்மாப்பேறுகள் போதா என்று அறுபத்து நான்கு வகைச்சித்துக்களை உடைமையாக்கி மனநிறைவடைந்தனர். ஞானவெட்டியான், யாகோபு வைத்தியவாத சூத்திரம் ஆகிய நூல்களும் இதற்கான குறிப்பைத் தருகின்றன. [முனைவர் க.நாராயணன், சித்தர் தத்துவம், புதுச்சேரி, 1988.]


சூஃபியாக்கள் [பாரசீக சூஃபி மெய்யுணர்வாளர்] பரம்பொருளை ‘உண்மை” என்றே சுட்டுகின்றனர். ‘தன்னுணர்வு கொண்ட விழைவு,’ ‘அழகு,’ ‘ஒளி’ அல்லது ‘எண்ணம்” என்ற முந்நிலையில் அவர்கள் கடவுளை வைத்துச் சுட்டுவதாக அல்லாமா இக்பால் அவர்கள் கூறியுள்ளார். [Dr.Shaik Muhammad Iqbal, The Development of Metaphysics in Persia, London. மேற்கோள்: தேசமானிய, டாக்டர். ஏ.எம். முஹம்மத் சஹாப்தீன், இறைவனும் பிரபஞ்சமும், கொழும்பு-7. 1995.]


தமிழ்நாட்டுச் சித்தர்களை மரபு வழியாக 1.அகத்தியர் 2.போகர் 3.கயிலாயநாதர் 4.கோரக்கர் 5.திருமூலர் 6. சட்டைமுனி 7.கொங்கணர் 8.கூன்கண்ணர் 9.இடைக்காடர் 10.நந்தீசர் 11.புண்ணாக்கீசர் 12.உரோமர் 13.மச்சமுனி 14.கூர்மமுனி 15.கமலமுனி 16.வாசமுனி 17.பிரமமுனி 18.சுந்தரானந்தர் என்றும் அவர்கள் அல்லாமல் கரூர் சித்தர் என்ற கருவூரார், புலத்தியர், புசுண்டர், இராமதேவர், தன்வந்திரி, கபிலர் முதலானோரையும் வரிசைப் படுத்துவார்கள்.


தமிழ்நாட்டுச் சூஃபியர்களுள் முகமையானவர்கள் - பீர்முஹம்மத் அப்பா(ரலி), கோட்டாறு ஞானியார், குணங்குடி மஸ்தான் சாஹிபு, கலீபத் ஷைகு ஷாஹூல் ஹமீத் அப்பாநாயகம், பரிமளம் முகம்மது காஸிம், இறசூல் பீவி, ஐயம்பேட்டை அப்துல் கரீம் பாவா, குஞ்சலி சாஹிப், இளையான்குடி மஸ்தான் ஸாஹிப், கோட்டாறு சைகுத்தம்பி ஞானியார், அப்துல் காதிர் வாலை மஸ்தான், பெரியநூஹூ லெப்பை ஆலிம், 'காலங்குடி மச்சரேகைச் சித்தன்' என்றழைக்கப்படும் செய்யிது அப்துல்வாரித் ஆலிம்மௌலானா ஐதுரூஸ், மேலைப்பாளையம் முகியித்தீன் பஸீர், மோனகுரு மஸ்தான் ஸாஹிப், முகம்மது ஹம்ஸாலெப்பை ஆகியோர்.


வேதத்தையும் மதத்தையும் எதிர்த்தவர்களாகிய சித்தர்களுள் அகப்பேய்ச் சித்தர், சிவவாக்கியர், பாம்பாட்டிச் சித்தர், திருவருட்பிரகாச வள்ளலார் ஆகியோர் மிகவும் குறிப்பிடத் தக்கவர்கள். நிகழ்சமூகம்போல் வேத-மத எதிர்ப்பாளர்களுக்குப் பாதுகாப்புத் தராத காலத்தில் இவர்கள் வாழ்ந்தார்கள் என்பது குறிப்பிடத் தக்கது.


மறுப்பாளராக மட்டும் இல்லாமல் உடன்பாட்டு முறையில் சீர்திருத்தங்கள் பலவற்றுக்கு வித்திட்ட துணிவு வள்ளாலாருக்கு மிகுந்திருந்தது. அவர் அவ்வாறு ஆற்றிய சீர்திருத்தங்கள்:-

1. நாட்டிலும் சமூகத்திலும் வீட்டிலும் ஒருமைப்பாடு நிலவப் பாடுபட்டார்.

2. சாதி, மத, குல வேறுபாடுகள் ஒழிய எழுத்தாலும் பேச்சாலும் செயலாலும் பாடுபட்டார்.

3. வகுப்பு வேற்றுமை என்பது புண்ணிய பாவங்களால் இயற்கையாக விளைவது என்ற பிரச்சாரத்தை வன்மையாகச் சாடினார்.

4. அறிவுக் கல்வியும் ஆன்மிகக் கல்வியும் முறையாகப் பெறுவதற்கு மகளிர்க்கு முழு உரிமை உண்டு என்று வெளிப்படையாக அறிவித்தார்.

5. கோயிலுக்குள் புகலாகாது என்று பலரை மதக்கோட்பாட்டினர் கருத்துப் பரப்பலாலும் வன்முறையாலும் தடுத்துக் கொண்டிருந்த காலத்தில், உலகில் வாழும் எல்லாரும், சமய-மத வேறுபாடு எதுவுமின்றி, சென்று கூடி வழிபடக்கூடிய சன்மார்க்க சுத்த சத்திய சங்கத்தை உருவாக்கினார்.

6. கிழக்கிந்தியக் கம்பெனியின் வழி பிரிட்டிஷ் பேரரசு இந்தியாவுக்குள் நுழைந்து அறிவடிப்படையாலும் அதிகார அடிப்படையாலும் மாந்தரை அடிமைப்படுத்திய காலத்தில் ‘கருணையிலா ஆட்சி கடுகி ஒழிக, அருள் நயந்த சன்மார்க்கர் ஆள்க!’ என்ற விடுதலை முழக்கத்தை முன்வைத்தார்.

7. உயிர்ப்பலி கொடுக்கும் வழக்கத்தை முதன்முதலாகக் கண்டித்தார்.

8. தனிமனிதர்கள் தம் உடம்பைப் பாதுகாத்துக்கொள்ள வேண்டிய முறைமைகளையும் ‘நித்திய கரும விதி’ என்ற தலைப்பின்கீழ் வகுத்ததுடன், திருமூலர் வழியில் 'உடம்பா'ரையும் 'உயிரா'ரையும் காப்பதற்கென்றே ‘மூலிகை குண அட்டவணை,’ ‘சஞ்சீவி மூலிகைகள்,’ ‘மருத்துவக் குறிப்புகள்’ என்ற மூன்றையும் ஆராய்ந்து தொகுத்தார்.

9. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டிலேயே, தமிழ்மொழியின் உரைநடையை வளர்க்கும் படைப்புகளைத் உருவாக்கினார்.

10. ‘சத்தியப் பெரு விண்ணப்ப’த்தில், இறைவனைப் புகழ்ந்தேத்தத் தமிழே உகந்தது என்பதை, “எந்தையுனைப் பாடி மகிழ்ந்து இன்புறவே வைத்தருளிச் செந்தமிழை வளர்க்கின்றாய்!” என்று பாடி, “அருச்சனை பாட்டேயாகும்" என்ற சேக்கிழார்தம் கருத்தை வலிமைப்படுத்தினார்.

12. ‘மனுமுறை கண்ட வாசகம்’ இயற்றி விதி என்னும் ஊழ்வினைக் கோட்பாட்டை(fatalism) அறிவுக் கோட்பாட்டால்(epistemology) வென்று காட்டினார்.


வள்ளலார் அறிவுறுத்திய சுத்த சன்மார்க்கத்தின் முதன்மை நோக்கம், பேரின்ப சித்தி பெறுதலேயாகும். பேரின்ப சித்தி என்றால் சிற்றின்ப சித்தி உள்ளதா என்ற வினா எழும். ஆன்ம சாதகன் இறைநிலையை முழுமையாக அடையாத காலத்தில் அவனை வந்தடையும் சித்திகளே அவை. பேரின்ப சித்திபெற என்ன வழி? சாதி மதங்களை விடுத்துப் பொது நோக்கம் பெற்றுச் சீவகாருண்யம் வளர்ந்து கடவுள் அருளைப் பெறும்பொழுதே அதனைப் பெறலாம்.(இது குறித்து மேலும் அறிய: முனைவர் அ.செகதீசன், தமிழ் இலக்கியத்தில் யோகம், லில்லி பதிப்பகம், பத்மாவதி நகர், திருப்பதி-2. 1987. பக்.254-314)


தவிர, இன்று ஊடகங்களால் பெரிதும் பரப்பப்படும் யோகாசனங்கள் குறித்து, அன்று வள்ளலார் எதுவும் கூறாமல் விட்டதற்கு இல்லறவாழ்க்கையில் உள்ளவர்களுக்கு ஹடயோகமும் அதன் பகுதியான ஆசனங்களும் சிறப்பாகப் பயன்படாது என்ற காரணம் இருக்கலாம். ஆனால், வள்ளலார் பெயரைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு வடலூரிலும் மற்ற இடங்களிலும் தாமே உருவாக்கிய ஆசனப் பயிற்சிகளைக் கற்பிக்கும் சுவாமிகள் சிலர் உருவாகியிருப்பதற்கு என்ன சொல்வது?


வள்ளலார் என்னும் வடலூர் இராமலிங்கசுவாமிகளின் திருவருட்பாவின் ஆறாம் திருமுறை மேலும் அவர் காட்டிய 'மரணமிலாப் பெருவாழ்வு' மீதும் அளவிறந்த ஈடுபாடு கொண்டிருந்தார் பாரதி. வள்ளலார் மட்டுமல்லர்; சித்தர்கள்மேல் பொதுவாகவே பாரதியாருக்கு ஈடுபாடு அதிகம். இதே கட்டுரையில் புதுச்சேரிச் சித்தர்களுள் ஒருவராகக் குறிப்பிடப் பெற்றிருக்கும் யாழ்ப்பாணத்துச் சாமிகளைத் தன் வீட்டுக்குக் குரு குவளைக் கண்ணன் அழைத்துவந்ததை பாரதியார்,

"ஜகத்தினிலோர் உவமையிலா யாழ்ப்பா ணத்து

சாமிதனை இவனென்றன் மனைக் கொணர்ந்தான்.

அகத்தினிலே அவன்பாத மலரைப் பூண்டேன்;

'அன்றேயப் போதேவீ டதுவே வீடு"

(சென்னை சக்தி காரியாலய மூன்றாம் பதிப்பு, 2/10/1957, ப.43)

என்று கூறியதுடன் நில்லாது யாழ்ப்பாணத்துச் சாமிகளைப் பற்றி,

"குவலயத்தின் விழிபோன்ற யாழ்ப்பா ணத்தான்,

தேவிபதம் மறவாத தீர ஞானி

சிதம்பரத்து நடராஜ மூர்த்தி யாவான்

பாவியரைக் கரையேற்றும் ஞானத் தோணி,

பரமபத வாயிலெனும் பார்வை யாளன்;

காவிவளர் தடங்களிலே மீன்கள் பாயுங்

கழனிகள்சூழ் புதுவையிலே அவனைக் கண்டேன்"

என்பதோடு நில்லாமல்,

"தோழரே! எந்நாளும் எனக்குப் பார்மேல்

மங்களஞ்சேர் திருவிழியால் அருளைப் பெய்யும்

வானவர்கோன் யாழ்ப்பாணத் தீசன் தன்னைச்

சங்கரனென் றெப்போதும் முன்னே கொண்டு

சரணடைந்தால் அதுகண்டீர் சர்வ சித்தி"

(சென்னை சக்தி காரியாலய மூன்றாம் பதிப்பு, 2/10/1957, பக்.40-41)

என்றும் தெரிவித்துள்ளார். பாரதி பற்றிக் கட்டுரை எழுதுபவர்களும் படமெடுப்பவர்களும் குருகுள்ளச்சாமி குறித்து வெளிப்படுத்தும் அளவு புதுச்சேரியின் புகழ்மிக்க சித்தர்களுள் ஒருவரான யாழ்ப்பாணத்து சாமிகளைப் பற்றி வெளிப்படுத்துவதில்லை. ஹடயோகியும் ஞானியுமான குரு கோவிந்தசாமி என்றவராலும் புதுச்சேரியில் விந்தையான இரண்டு அனுபவங்களை அடைந்தார் பாரதி.(பார்க்க: மேற்படிப் பதிப்பு, ப.275)


என்றாலும், பாரதியை அவருடைய வேதாந்தப் பாடல்கள்தாம் அடையாளங் காட்டுகின்றன என்றார் ப.கோதண்டராமன் அவர்கள்.(புதுவையில் பாரதி, பழனியப்பா பிரதர்ஸ், 1980, பக்.55-56) இவர்(ப.கோதண்டராமன்) தமிழ்நாட்டை விட்டு நீங்கிப் புதுவையில் அரவிந்தாசிரமத்திலேயே தங்கிப் பணி செய்தவர். 'புதுவையில் பாரதி' என்ற இந்த அரிய புத்தகத்தில் பாரதியாரின் 'சித்தக் கடல்' என்ற சிறிய நூலின் 1/7/1915, 2/7/1915 தேதிகளிட்ட குறிப்புகள்(பக்கம் 41 முதல் 47 வரை) பாரதியின் உண்மையான அன்பர்களுக்கும் ஆய்வாளர்களுக்கும் பயன்படுவன. நோய், அச்சம், கடன்காரர் தொல்லை, குடிக்கூலிக்காக வீட்டுக்காரன் கொடுக்கும் தொல்லை முதலாக, தமக்கேற்பட்ட புகையிலைப் பழக்கம் உட்படப் பலவற்றை அவற்றில் புலப்படுத்தியிருக்கிறார் பாரதி. [புதுவையில் பாரதியார் வாழ்ந்தபொழுது அரவிந்தர், பாரதியின் துணைக்கொண்டு செய்த திருவள்ளுவர், ஆண்டாள், நம்மாழ்வார் குலசேகராழ்வார் பாடல்களின் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்புகள் குறித்து முதன்முதலாகச் சிந்திக்க வைத்ததும் 1980இல் பழனியப்பா பிரதர்ஸ் வெளியிட்ட ப.கோதண்டராமனின் புத்தகமே. பார்க்க: பக்.88-117]


சித்தர்கள் தொகை முதலில் பதினெட்டாகவும் பிறகு இருபதாகவும் ஆனதற்கு, அவ்வப்பொழுது வெளிவந்த சித்தர் பாடல்களின் பதிப்புகளே காரணம். உண்மையில் சித்தர்கள் தொகையை எண்ணி மாளாது. சிறிய மாநிலமான புதுச்சேரியில் மட்டும் கழுவெளிச் சித்தர், சிவஞானபால சித்தர், தொள்ளைக்காது சித்தர், மௌலா சாஹிப் மெய்ஞ்ஞானி, நாகலிங்க சாமிகள், அழகர் சாமிகள், சித்தானந்த சாமிகள், சக்திவேல் பரமானந்த குரு சாமிகள், இராம பரதேசி சாமிகள், அப்பா பைத்திய சாமிகள், அக்கா சாமிகள், மகான் படே சாயபு, கம்பளி சாமிகள், யாழ்ப்பாணம் கதிர்வேல் சாமிகள், ஞானகுரு குள்ளச் சாமிகள், சட்டி சாமிகள், சீமான் சாமிகள், சடைத்தாயாரம்மாள், திருக்காஞ்சி சாமிகள் முதலான சித்தர்கள், தோராயமாக முப்பதின்மர் வாழ்ந்தார்கள். தமிழ்நாட்டில் கரூர், திருவண்ணாமலை முதலான ஊர்கள் ஒவ்வொன்றிலும் ஒற்றைவேட்டிச் சாமிகள், அருணாசல சாமிகள், ஆற்றுச் சாமிகள், இராமேசுவரம் சாமிகள், பேயன்பழத் தாத்தா சித்தர் முதலான சித்தர்கள் பற்பலர் வாழ்ந்திருக்கிறார்கள்.


உண்மையான சித்தர்கள் இரசவாதம் முதலானவற்றை நாடிவந்த மக்களை ஊக்குவித்ததில்லை. மூலிகைகள் பலவற்றின் முதன்மைக் குணங்களை அறிந்து வைத்திருந்த சித்தர்கள் அவற்றின் இனங்கள் பல அழியாமல் காத்தார்கள். மாழை எனப்படும் உலோகங்களின் நுட்பங்களையும் முப்பூ போன்ற சஞ்சீவினி/குருமருந்து(panacea)களின் செய்முறையையும் சித்தர்களுள் பலர் தெரிந்து வைத்திருந்ததோடு மக்களின் தீராத நோய்கள் சிலவற்றைத் தீர்த்துவைக்கவும் முயன்றார்கள்.


சித்தர்களின் புறத்தோற்றம் இயல்பானதாகத்தான் இருக்கும், குறிப்பாகவும் சிறப்பாகவும் எதுவும் தோன்றாது என்பதை,


“வேர்த்தால் குளித்துப், பசித்தால் புசித்து, விழி துயின்று

பார்த்தால் உலகத் தவர்போல் இருப்பர் பற்று அற்றவரே!”

(பட்டினத்தார் பாடல்கள்: பொது. பா.19)


என்ற பட்டினத்தார் பாடல் தெரிவிக்கிறது.[“மாத்தானவத்தையும்” என்று தொடங்கும் இப்பாடலைத்தான் குமரி முதல் வேங்கடம் வரையிலுள்ள இடு-சுடுகாடுகளில் பணிபுரிவோர் தவறாது பாடுகின்றனர்; ‘பிதாமகன்’ என்ற தமிழ்த் திரைப்படத்திலும் இப்பாடல் இடம்பெற்றது]


சித்தர்களுக்கு இயல்பு மீறிய(abnormal) புறத்தோற்றமும் இருக்கக் கூடும் என்பதை,


“பேய்போல் திரிந்து, பிணம்போல் கிடந்து, இட்ட பிச்சையெல்லாம்

நாய்போல் அருந்தி, நரிபோல் உழன்று, நன்மங்கையரைத்

தாய்போல் கருதித், தமர்போல் அனைவர்க்கும் தாழ்மைசொல்லிச்

சேய்போல் இருப்பர்கண்டீர்! உண்மை ஞானம் தெளிந்தவரே!”

(மேலது, பா.35)

என்ற பட்டினத்தார் பாடல் சித்தரிக்கிறது.


சித்தர் பாடல்களின் பல்வேறு பதிப்புகளிலும் அவற்றுக்கு முந்திய பதிவுகளான ஓலைச்சுவடிகளிலும் காலந்தோறும் கலப்படம் நிகழ்ந்து வந்திருக்கிறது. அதனால்தான் கயிலாயக் கம்பளிச்சட்டைமுனி நாயனார் போன்ற சித்தர் பாடல்களில் முன்னுக்குப்பின் முரண்களும் கருத்தோர்மைச் சிதைவுகளும் கடுமையாக ஏற்பட்டுள்ளன. சான்று:

“மயங்குவான் பொன்தேடப் புரட்டுப் பேசி

மகத்தான ஞானமெல்லாம் வந்த தென்பான்;

தயங்குவான் மண்ணாலே சார்வு காணான்

சாதகமா யோகத்திற் சார்ந்தே னென்பான்”

என்றும்,

“ஆரப்பா உலகத்தில் ஞானி யுண்டோ?

ஆராய்ந்து நான்கண்டே னென்பார் கோடி;

ஏரப்பா உழுத(ல்)லோவெள் ளாமை யாகும்?

ஏரில்லான் அறுத்தடித்த கதையும் ஆச்சே!”

என்றும் வருபவை இரண்டுமே அவர் பாடியவை என்பது.


மேலே உள்ள பாட்டின் மூன்றாவதும் நான்காவதும் ஆன அடிகளில் கயிலாயக் கம்பளிச்சட்டைமுனி நாயனார், உலகோர்முன் வைக்கும் அளவையியல்(logic) நியாயம் மிகவும் துல்லியமானது. ‘அங்கை நெல்லி’யெனும் மற்றொரு நியாயம் போல ‘நெற்றியடி’ கொடுப்பது. கொங்குப்புலவர் நா. வையாபுரியாரின் தலைமாணாக்கர் அறிஞர் கு. நடேச(க் கவுண்ட)ர் இயற்றிய ‘நியாயக் களஞ்சியம்’ என்ற அரிய நூலை முழுவதுமாக வாசித்தால், இதில் பொதிந்துள்ள அளவையியல் நியாயம் ‘பொறி தட்டியது போல’ப் புலனாகும். இவ்வாறு ஆழ்ந்தகன்ற நுட்பத்துடன் பாடிய கம்பளிச்சட்டைமுனிச் சித்தரின் மற்றொரு அல்லது கடைசிப் பாடலாகப் பதிப்புகள் பலவற்றுள் வந்துள்ள மற்றொரு பாடல் இதோ:


“மெளனமென்றீர் எனையாண்ட தட்சிணாமூர்த்தி

மலர்பணிந்தே ஞானமது நூறுஞ் சொன்னேன்

மெளனமென்ற நாதாக்கள் பதத்தைப்போற்றி

வகையோடே நிகண்டாக வாதஞ் சொன்னேன்

மெளனமென்றீர் ஞானம்பொய் யென்று சொல்லி

வாகான செயமண்டி போட்டே நூற்றில்

மெளனமென்ற சமரசத்தான் மக்காள் மக்காள்

வாகான ஞானமுறை முற்றுங் காணே”


கயிலாயக் கம்பளிச் சட்டைமுனி நாயனாரின் முந்திய பாடல்களுக்கும் இதற்கும் எத்தனை வேறுபாடு?


தெரிந்தே செய்தார்களா அல்லது தெரியாமல் செய்துவிட்டார்களா என்று தெரிந்துகொள்ள முடியாத ஓர் அடையாளக் குழப்பம் தமிழகத்தில் நிலவுகிறது. 'சித்தர்' என்பதற்கும் 'சித்த மருத்துவர்' என்பதற்கும் இடையில் அது நிலவுகிறது. சித்தர்கள் இயற்கை மருத்துவர்களாகவோ, தமிழ் மருத்துவர்களாகவோ திகழ்ந்திருக்கலாம்; தம்மைச் சார்ந்த சமூகத்தின் குடும்ப மனிதர்களுக்கு இவ்வகையில் அவர்கள் உதவியிருக்கலாம். சித்த மருத்துவர்களும் ‘ஆயுள்வேத’ மருத்துவர்களும் அப்படியல்லாத தொழில்முறை மருத்துவர்கள். அவர்களையும் சித்தர் என்று ஏற்றுக்கொள்வது சரியா?


புதுச்சேரியிலுள்ள பிரஞ்சு ஆராய்ச்சி நிறுவன நூலகத்தில் ஒரு பழைய நூல் உள்ளது. அதன் பெயர் “சித்தர் களஞ்சியம்.” குடந்தை பரஞ்சோதி மருத்துவசாலை பொன்னம்பலனார் (K.S. பொன்னம்பலம் என்றுள்ளது) இயற்றியது. ‘பாரம்’(form) என்பது எட்டுப் பக்கங்களாக இருந்த காலத்தில் அச்சிடப்பெற்றது. அந்நூலுக்கான மதிப்புரை, ‘பார்த்துரை’ என்ற பெயரில் உள்ளது. வழங்கியவர் ‘யதார்த்தவசனி’ இதழாசிரியர் டி.வி. கோவிந்தசாமிப் பிள்ளை அவர்கள். அந்தப் ‘பார்த்துரை’யின் பகுதி:

“கும்பகோணம் வைத்திய இரத்தினம் எனும் நற்பெயர் படைத்த ஆயுள்வேத பண்டித சிகாமணியாகிய மகா-ள-ள-ஸ்ரீ பொன்னம்பல பண்டிதர் பிரசுரம் செய்துள்ள “சித்தர் களஞ்சியம்” என்னும் நன்னாமம்பூண்ட நூல்பிரதி ஒன்றை நாம் பார்வையிட்டோம். சகல சித்திகளையும் அடைபவர் சித்தர் எனினும் ஆயுள்வேதியர்க்கு சித்தர்நூல் இன்றியமையாத துணைக்கருவியாகும்...”


மேலே சாய்வெழுத்தில் வந்த பகுதி, சித்தர்நூலைத் துணைக்கருவி என்று தெளிவாகக் குறிப்பிடுகிறது. “சித்தர் களஞ்சியம்” நூலிலோ யோகமுறைகளும் ஆசனமுறைகளும் மருத்துவ முறைகளுமே உள்ளன. ‘காப்பு நேரிசை வெண்பா,’ ‘விநாயகர் துதி,’ ‘பரமசிவ வணக்கம்,’ ‘அம்பிகை தோத்திரம்” என்று தொடங்கி, ‘சித்தர்கள் தோத்திரம்” கட்டளைக் கலித்துறையில் படைக்கப்பெற்று, ‘வழிபடு குருவணக்கம்,’ ‘குருவணக்கம்,’ ‘அவையடக்கம்,’ ‘சரிதை’[சரியை], ‘கிரியை,’ ‘யோகம்,’ என்ற தலைப்புகளில் பாயிரம் அமைந்து, ‘அதிகாரியின் இலக்கணம்’[யோகம் செய்யும் அதிகாரம் பெற்றவர்] என்று நூலே ஐந்தாம் பக்கத்தில்தான் தொடங்குகிறது. இந்தப் பக்கங்களுக்கு முன் ரோமன் எழுத்துகளில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள பதினாறு பக்கங்கள் நூலைப் பற்றியவை. அவற்றுள் கடைசி மூன்று, ‘விஷயசூசிகா’ என்னும் பொருளடக்கம். எழுபத்தாறு தலைப்புகளில் நூல் அமைந்துள்ளது. எங்கு பார்த்தாலும் யோகம் பற்றியும் மருத்துவம் பற்றியும்தான்...


இத்தோடு போய்விடவில்லை. சித்தர் பாடல்களுள் கலப்படமும் இடைச்செருகல்களும் ஏராளமாய் நடந்தேறியுள்ளன. அண்மையில் வாழ்ந்தவரும் வாழ்ந்துகொண்டிருப்பவரும் கூட,சித்தர் பாடல்களைப்போல் தாமே எழுதிச் சேர்த்திருக்கிறார்கள். உலோகாயதச் சித்தர், தடங்கண் சித்தர் போன்ற பெயர்களில் சித்தர் பாடல்கள் தொகுப்பில் அவர்களின் பாடல்கள் உள்ளதுடன், மிகச் சிறந்த ஆய்வாளர்களும் அவற்றை நம்பி மேற்கோள் காட்டியிருக்கிறார்கள்.


சித்தர்களின் பின்புலமோ கருத்தியலோ அறிய அவர்களின் பதிவுகளை நேர்மையுடன் தொகுத்துப் பதிப்பித்தல் வேண்டும். தவிர, திரு த. கோவேந்தன் இரா.இளங்குமரன் போன்ற பதிப்பாசிரியர்களும் சித்தர் பாடல்களின் எழுத்துப் பிழைகள் நீக்கி யாப்பைச் செம்மைப்படுத்துவதில் ஈடுபட்டனரே தவிர பாடல் தொகுப்பை வரிசைப்படுத்துவதில் ஆர்வம் காட்டியதாகவோ முயன்றதாகவோ தெரியவில்லை...ஒருவர் பதிப்பில் பாடல் எண்ணிக்கை கூடியுள்ளதற்கும் மற்றவர் பதிப்பில் குறைந்துள்ளதற்கும் யாரும் காரணம் காட்டவில்லை.(முனைவர் க.நாராயணன், சித்தர் சிவவாக்கியர், 2003. ப.63)


தமிழ்நாட்டு சூஃபியர்களின் தொண்ணூற்றிரண்டு 'வகைமாதிரி'க் கவிதைகள், 'இறைவனும் பிரபஞ்சமும்' நூலில் தொகுக்கப்பட்டுள்ளன. (தேசமானிய, டாக்டர். ஏ.எம். முஹம்மத் சஹாப்தீன், இறைவனும் பிரபஞ்சமும், கொழும்பு-7. 1995.)


பொதுவாக, சித்தர்களும் சூஃபியர்களும் -


1. மதங்கள் மனிதர்களுக்கிடையே பிளவுகள் ஏற்படுத்தாமல் தலையிட்டு, மக்களை ஒற்றுமைப்படுத்தினார்கள். "..இலங்கை இந்திய கலாசாரப் பின்னணியின் மூலம் சூஃபி ஞான வளர்ச்சியில் இன்னொரு திருப்பத்தையும் காண்கிறோம். பற்பல இடங்களிலும் சூஃபிஞானியர்களுக்கு ஸியாரங்கள் கட்டப்பட்டும் அவர்களின் நினைவுதினம் கொண்டாடப்பட்டும் வருவதை அறிகின்றோம். இவ்வரிசையில் மிகவும் கீர்த்தி பெற்று விளங்குவது மாணிக்கப்பூர் தந்த மகாமேதை மீரா சாஹிப் ஆண்டகை அவர்களுடைய இடமாகும். இந்து, கிறிஸ்த்துவ, இஸ்லாமிய சகோதரர்களனைவரும், அங்கு சென்று, அன்னாரை நினைவு கூர்வதைக் காண்கிறோம்."(தேசமானிய டாக்டர் ஏ.எம்.முஹம்மத் சஹாப்தீன், இறைவனும் பிரபஞ்சமும், கொழும்பு, 1995. ப.97)

2. பல்வேறு நுட்பமான முறைகளைப் பின்பற்றி, உட்சமயங்களின் எண்ணிக்கையைப் பெருக்கிக் கொண்டும் தனித்தனிக் கடவுளரைக் கற்பித்துக்கொண்டும் மக்கள் அஞ்ஞானத்தில் அழுந்துவதைத் தடுத்தார்கள்.

3. பக்தியின் பெயரால் மக்கள் மனங்களில் ஏற்பட்ட உருவ வழிபாட்டு முறைகளையும் புறச் சடங்குகளையும், போலிவாழ்வையும் மூடப் பழக்கங்களையும் களைந்து அறிவார்ந்த ஆன்மிக வாழ்விற்கு வழிகாட்டினார்கள்.(முனைவர் க.நாராயணன், சித்தர் சிவவாக்கியர், 2003. ப.67)

4. குறிப்பாக, எவ்வாறு கலப்புத் திருமணங்களால் சாதிமுறை ஆட்டங்காணுமோ, அவ்வாறு சித்தர் பீடங்களைப் பின்பற்றிய மக்களிடத்தில் சாதிவேற்றுமை மதிப்புப் பெறாதவாறு பாதுகாத்தார்கள்.

5. உடைமைச் சமூகத்தில் இல்லாரும் வாழ வேண்டி, நிலையாமைகள் பலவற்றைத் தம் எளிய - தெளிவான - நேரடியான பாடல்களால் உணர்த்தி, உடைமை/சொத்துக் குவிப்பவர்களின் 'வேக'த்தை மட்டுப்படுத்தினர்.

"ஊனாகி ஊனினுயி ராகியெவ் வுலகுமாய்

ஒன்றா யிரண்டு மாகி

உள்ளாகி வெளியாகி யொளியாகி யிருளாகி

ஊருடன் பேருமா கிக்

கானாகி மலையாகிவளைகடலு மாகியலை

கானக விலங்கு மாகிக்

கங்குல்பக லாகிமதி யாகிரவி யாகிவெளி

கண்டபொரு ளெவையு மாகி

நானாகி நீயாகி அவனாகி அவளாகி

நாதமொடு பூத மாகி

நாடுமொளி புரியஅடி யேனுமுமை நம்பினேன்

நன்மைசெய் தாளு தற்கே

வானோரும் அடிபணித லுள்ளநீர் பின்தொடர

வள்ளல் இற சூல்வரு கவே

வளருமருள் நிறைகுணங் குடிவாழு மென்னிருகண்

மணியே முகியித் தீனே"

என்ற பாடல் குணங்குடி மஸ்தான் ஸாஹிபு அவர்கள் பாடியது.


சித்தர் திருமூலர் பாடியவை பின்வருமாறு:


"புகுந்துநின் றான்வெளி யாய்இரு ளாகிப்

புகுந்துநின் றான்புகழ் வாய்இதழ் வாகிப்

புகுந்துநின் றான்உட லாய்உயி ராகிப்

புகுந்துநின் றான்புந்தி மன்னிநின் றானே


தானே திசையொடு தேவரு மாய்நிற்குந்

தானே உடலுயிர் தத்துவ மாய்நிற்குந்

தானே கடல்மலை யாதியு மாய்நிற்குந்

தானே உலகில் தலைவனு மாமே


உடலாய் உயிராய் உலகமே தாகிக்

கடலாய்க் கார்முகில் நீர்பொழி வானாய்

இடையாய் உலப்பிலி எங்குந் தானாகி

அடையார் பெருவழி அண்ணல் நின்றானே"


திருமூலரின் பாடற்பொருளை மஸ்தான் சாஹிபு அவர்களின் பாடற்பொருளோடு ஒப்பு நோக்கினால்(இறைவனும் பிரபஞ்சமும், ப.147) தமிழ்நாட்டுச் சித்தர்களும் சூஃபியர்களும் எத்தகைய புரிந்துணர்வுடன் தாங்களும் வாழ்ந்து மக்களையும் நெறிப்படுத்தினார்கள் என்பது தெளிவாகப் புரியும்.

Franz Anton Mesmer....{father of Hypnotism and Mesmerism}சித்தர்களின் வாயுவேக மனோவசிய சாஸ்திரம்

Franz Anton Mesmer is however, a curious figure in the world of psychic practitioners.

In some ways the beliefs and practices of Mesmer look back to an earlier period of magical medicine as far back as two hundred years before his own time to the era of Paracelsus. Yet Mesmer, born in Switzerland on May 23, 1734, also directly precipitates the great surge in Spiritism that took place early in this same century of books on compact discs and Internet communications
His principal theory is remarkable in light of recent discoveries in the realm of latter 20th century physics. Mesmer believed that a kind of psychic ether pervades all space, and that the astral bodies far and near cause tides in this fluid, or ether.

Although today's scientists certainly would not jump to such conclusions, their recent identification of something they call "dark matter", theorized after repeated calculations on the universal mass and gravitational forces proved fantastically understated when compared to mathematical projections, tend to evoke a healthy air of credibility to the theories of some of the earlier shamans, including those of the remarkable Anton Mesmer.

He believed that this ether operating in individuals, when flowing naturally, results in a normal healthy condition throughout creation. Should the natural flow of this ether be impeded in any way, all sorts of sickness result. If a blockage has occurred in a patient, it must be dislodged. In this fashion Mesmer anticipated the Christian Scientist teachings of Mary Baker Eddy a century later.

A wealthy English dame passing through Vienna where a Jesuit professor had been studying the theories of Mesmer was put to a test when she complained of severe stomach cramps. Professor Hehl laid a powerful magnet on her belly, and to her astonishment, the cramps quickly dissipated. He then suggested to Mesmer that the magnetic force quite possibly was moving the etheric fluid. The medical profession was highly skeptical, but relying on his own instincts and those of his like-minded friends, Mesmer was soon making use of magnets to effect his cures.

After bleeding a patient, which was common practice for nearly every ailment back then, Mesmer noticed that as he approached the patient the flow of blood increased, and lessened noticeably when he stepped away. This was enough to convince the forty year old lay doctor that his own body must be some sort of magnetic force, hence the term, animal magnetism.

His practice boomed when word of this new miracle cure spread, although the combined faith of both healer and the patient in the process certainly was a persuasive factor in these cures, much like the placebo effect, well documented today. That the innate powers of a charismatic personality synchronizes the strong notions of a believer to effect untold numbers of miraculous payoffs cannot be denied.

Fame was heaped upon Mesmer after a hypochondriac baron in Rokow sought his help after being sarcastically referred to him by his own physician who finally tired of his complaints of back spasms, which the doctor felt were simply a product of the idle baronÕs imagination.

After five days of failure, on the sixth day of Mesmer's magnetic treatment the baron began to feel relief from this latest writhing bout with muscle spasms. News of the cure enflamed Vienna, and the medical establishment left no doubt of their displeasure in their colleague who had helped establish this vulgar charlatan.

As his recognition grew, so did the outrageousness of his methods. Mesmer devised a simple apparatus purported to distribute the magnetic forces to whole groups of willing patients. He constructed a whole system of healing tools designed to reach the most people in the least amount of time, beginning by immersing magnets in several jars of water connected with steel bands. He then collected the jars into a wooden tub resonating with iron filings and more water, and attached a hose and nozzle to this contraption to help spray the magnetized healing about the room or garden area busy with patients lounging and holding hands by the dozens. As expected, results were astounding.

Later a blind pianist, young and attractive, was to cross his path. Mesmer promised to cure her if she would take up residence in his house so that he could concentrate his efforts. Although there is evidence that the young artist's sight malady was caused by a detached retina, she soon believed that she could see ever so dimly. His women patients invariably were outfitted in a loose smock to insure a freer transference of his magnetic powers, and it is quite likely that his technique included the hands-on kneading of their breasts, thighs, buttocks, and wherever Mesmer deemed the flesh seemed knotted unnatural concentrations of etheric fluid.

Long before Freud, Mesmer seemed to realize the effects of sexual repression and nervous hysteria. His seductive techniques released many neurotic patients to the fresh feeling of an aspiring humanity, at least temporarily, free from the bondage of the host of mental and sexual insecurities modern society encourages.

Skeptics abounded nevertheless. While he managed to "cure" many resident patients, all pretty young ladies, his elderly wife remained ailing. The young pianist is said to have actually been helped by Mesmer's attentions, but she was whisked away against her will when the Imperial Morality Police intervened. He escaped to Paris.

There, his successes continued. His sensual healing techniques became the talk of society, women and men. King Louis XVI offered the practitioner a lifetime pension if he would sign a contract to remain in Paris and furnish proofs of his discoveries. Mesmer declined both conditions and in the spirit of bargaining-table bluff, he threatened to leave France if the pension was not provided without the conditions the king wanted to impose.

His animal magnetism cures were indubitably gathering a devoted and strong-willed following. Instructing pupils in his methods, he established centers in major cities across Europe, and when the king balked at Mesmer's monetary demands, he set a date for departure.

Paris was having no part in losing this wonderful healer. His wealthy followers started a slush fund, each contributing for the privilege of being a ground floor shareholder in a new enterprise based on the magnetic healing techniques of their beloved Franz Mesmer.

Mesmer left Paris, but was persuaded to return, exhaled after the fund collected by his followers surpassed the sum which the king had originally offered. Miffed that his own will had been circumvented, the king was eventually convinced by his Medical College to investigate scientifically the claims of the Mesmerists.

Investigating doctors were convinced that no evidence of a magnetic fluid existed, although they accepted the possibility that the charlatan seemed to possess great powers of suggestion.

Shortly after, a doctor faked an illness, faked his cure, and then published the dirt on Mesmer, as the wave of favorable public opinion was beginning to wane. Leaving Paris shortly after the Revolution, fearing his life, he was promptly exiled from Vienna. He resisted an offer by the king of Prussia to establish a Mesmer Institute in Berlin, his self-confidence evaporating, his age near sixty.

Mesmer's contribution to real science can be distilled in the fact that he understood that illness is not natural. Some kind of blockage of natural forces will inevitably yield stagnation and sickness. An instinctive desire to free the vital forces from restraint kept Mesmer successful as long as his own ability to acknowledge the forces he was using was strong, but the ruling establishment, then as now more often than not, always seems to overwhelm the harbinger of fresh insight concerning the body's spiritual essence, despite the best of intentions.

Mesmer died in 1815, comfortable and somewhat vindicated. The discovery of the hypnotic state was stumbled upon by accident by one of Mesmer's disciples, the Marquis de Puysgur, one day when trying to magnetize a young shepherd boy. Rubbing the boy's head had put the lad into a hypnotic, or spasmodic sleep (as he called it). Trying to arouse the lad to consciousness, the Marquis gave several commands, such as stand up, walk, and sit down, and was astounded to observe the boy obey, yet still remain in his sleeping state. When the shepherd boy finally woke up, he had no memory of these events.

And while the story of this strange 18th century man may delight, offend, or mesmerize the reader, Franz Anton must surely appear to us as no more a quack than some of the 20th century psychologists who must trace their intellectual roots to this man whose name is now a part of our language.

A Siddha who lived 600 years ago...Paracelsus

Paracelsus is the latinized pen-name of Philippus Areolus Theophrastus Bombastus von Hohenheim.

Swiss physician and surgeon, philosopher and theologist, metallurgist and alchemist, magician and scientist, travelling medicine man and father of the science of pharmacology. He was a contemporary of Rabelais and Ulrich von Hutten, and Crowley considered him to be an Adeptus Exemptus.

The father of Paracelsus was a doctor, and the bastard son of a German nobleman: having intelligence and education but no endowment. Although he was brought up in poverty in the countryside of Switzerland, Paracelsus was exposed from an early age to the erudition, and to the library, of his father. Always empathetic to the suffering of others, he decided to pursue a career in medicine. He soon became extremely frustrated with the pomposity and insensitivity of the privileged caste of physicians, and with the academic medical community's dogmatic fixation on the theories of Galen and Avicenna. He resolved to revolutionize medicine himself through the diligent study of Nature, i.e., by experiment and observation. This study he referred to as "magic."

He abandoned his academic studies and began a series of very extensive travels, collecting medical anecdotes and folk remedies, treating the sick, and conducting medical and alchemical experiments. He travelled all over Europe, and visited the holy land and Egypt. He even travelled to central Asia: while staying with the Grand Duke of Russia, he was captured during an invasion by the tatars and taken to their capital.

He combined the information he compiled on his travels with the theological doctrines of Duns Scotus and Nicholas de Cusa, the magical teachings of Trithemius (see below), the Christian Qabalism of Giovanni Pico della Mirandola and Johann Reuchlin, and the theories of Alchemy to synthesize a completely new view of medicine. He rejected the Galenic theory of illness as a result of conflicts among the "four humors," and the ideas that health and disease are determined by astrology and the influence of saints and demons. Paracelsus placed no reliance on "supernatural" forces in his work. To Paracelsus, magic meant the use of natural forces which were not yet completely understood.

He developed the novel conceptions that the human body is an organic, self-constituted, sovereign whole, and that it is subject to the same natural forces to which animals and plants are subject. His idea of treatment was that the doctor assists the body to heal itself through its own natural healing processes, which ran against the conventional wisdom of the time which was that the doctor had to overcome Nature to achieve healing.

He founded the science of chemical pharmacology, divorced psychology from theology and demonology, and did pioneering work in the fields of occupational medicine, psychiatry and gynecology. He discovered zinc; the idea that herbal medicines contain active principles is his; and he coined the terms "chemistry" and "protoplasm." He also contributed the aspect of "salt" to the alchemical/philosophical theory of the three alchemical principles, salt, sulfur and mercury.

Having established his medical techniques and theories, he proceeded to promulgate them, severely attacking medical orthodoxy where ever he went. He obtained several decent positions during his lifetime, but due to his lack of formal academic credentials, his arrogance, his lack of patience, his coarse manners, his association with people of the lower classes, and his lack of social and political skills, he always ran afoul of the local elite and was soon forced to flee, despite his remarkable successes with his patients.

Later in life, after the collapse of the Reformation, Paracelsus underwent a conversion experience. He began to re-evaluate his natural philosophies in terms of religion, and rejected much of it as incompatible with his new religious feelings. He remained a Catholic, but rejected much established Catholic dogma, such as the ressurection of the flesh and the immortality of the soul. His religious philosophy was that of the simple life, with salvation secured not by works or by faith, but by love. Still later, he reconciled himself with science, and published his great synthetic treatise Philosophia Sagax. Even though he was able to reconcile himself with science, he was never able to bring together the two souls of God and Nature which dwelt within his breast.

The sword of Paracelsus was taken up in earnest after his death, and the established medical orthodoxy soon crumbled. His followers soon established their own orthodoxies in his name, some just as irrational and ineffective as those he had fought against.

The memory of Paracelsus is revered by chemists, physicians, philosophers and occultists of all stripes as a courageous pioneer and soldier in the army of Truth. Modern occultists who revere Paracelsus should always keep in mind that he was the sworn enemy of the superstitions of his day. It is the task of the true occultist to constantly challenge orthodoxies and superstitions, never to buttress or coddle them.